May isang binhi, ang aking itinanim.
Sa isang paso, sa aming hardin.
Yan ay nung araw, na kitay napansin.
Ng ika'y dumaan, at tumingin sa akin.
Araw-araw ko, itong diniligan.
Nilagyan ng pataba, inalagaan.
Habang tayong dalawa'y, nagkakakilanlan.
At umusbong ang isang, pagkakaibigan.
Di nagtagal, nagkadahon narin.
Isa dalawa tatlo, apat lima anim.
Ganoon din ang, pagkakaibigan natin.
Habang tumatagal, lalong lumalalim.
Makalipas ang, ilang mga linggo.
Ang aking halaman, ay nagkakabuko.
Ganoon din ang, damdamin ko sayo.
Hindi nagtagal, nagkakagusto.
Kinabukasan, bulaklak ay bumukas.
Ibibigay sayo, pag aking pinitas.
Kinagabihan, ako ay nagtapat.
Mahal na kita, sinabi ko lahat.
Bulaklak nitoy, unti-unting dumarami.
Bumabango, nakakapagpangiti.
Lalo pa noong, iyong sinabi.
Mahal mo din ako, binigkas ng iyong labi.
Ilang mga araw, akin ay nakalimutan.
Na diligan, ang aking halaman.
Dahil sa dami ng, pinagkakaabalahan.
Pati ikaw tuloy, sa akiy nagdamdam.
Aking napuna, itoy nalanta.
Ilang mga dahon, ay natuyo na.
Pati ating relasyon, aking napabayaan.
Inaamin ko, itoy aking kasalanan.
Dahil sa nangyari, kailangang bumawi.
Aking diniligan, umaga hapon at gabi.
Kaya ang gusto ko, kasama ka parati.
Nagtext tumawag, bumisita lagi lagi.
Ngunit parang ngayon ay, nasobrahan naman yata.
Natumba nalanta, sa lambot ng lupa.
Kasabay ng iyong, pag-iwas at pagbabago.
Bakit nagkakaganito, nagkulang pa ba ako?
Sinikap kong itoy, mabalik sa dati.
Muling tumubo, 
tuluyang lumaki.
Kinausap kita, kung maibabalik pa ba?
Ang sinagot mo lang, wala ng pag-asa.
Hindi ko na, naisalba pa.
Ang dating inalagaan, ngayon ay wala na.
Di na nga yata, magkakaayos pa.
Kaya di na ako, umasa sa wala.
Ang isang relasyon, ay tulad ng halaman.
Panahon at atensyon, ay kinakailangan.
Kulang o sobra, ay dapat ding bantayan.
Iyon ang isa sa ating, dapat matutuhan.
No comments:
Post a Comment